لطفا بخوانيد: "من در کشورسوئيس زندگی می کنم اينجا بهشت معلولهاست به طرز باور نکردنی در کنار هر امکانی که برای يک آدم سالم وجودداره يک امکان برای شخص معلول وجود داره 1به1مثلا در پارکهای شهر روی صفحه های فلزی بزرگ تصويری از پارک در اختيار نابينا قرار ميدن.تمام اتوبوسها مجهز به پذيرش صندلی چرخ داره وامسال اجرای برنامه تعيين خترشايسته با يک زن معلول بود همه جای شهر پر ازجای پارک ماشين برای معلولين است تمام هزينه های زندگی معلول از جانب شهر پرداخت می شودخلاصه بدون شوخی اينجا به معلولها بيشتر از آدمهای سالم خوش می گذره "
اينها رو سرکار ندا خانم حرِيری نوشته اند در بلاگ خوبشان بنام "افکار پراکنده يک زن منسجم " امروز صبح آنرا ديدم. خب برای بچه های معلول ايرانی"وصف العيش نصف العيش"البته لطف کرده بودند وهمين را برايم ايميل کرده بودند . خدمتشان عرض کردم توانبخشی و رسيدگی اينگونه به معلولان در ايران بسيار جوان است و نيازمند کار های بسيار بيشتر و بويژه اينکه نگرش مردم ومسئولان به ناتوانی و معلوليت نگرشی منفی و از روی ترحم است نه اينکه آنها هم شهروندانی هستند که بايد از امکانات جامعه بهره مند شوند هرچند در سالهای اخير تااندازه ای نگرشها اصلاح شده و نیز آگاهی ها بالاتر رفته اند ولی کار بسيار باقی است. خدمت ايشان گفتم که فاصله سويس با بسياری از کشور های اروپائی هم فراوان است.