امروز در کارگاهي که به همت دفتر سلامت خانواده وزارت بهداشت و دوست خوبمان آقاي دکتر دلاور برپا شده بود شرکت کردم. موضوع کارگاه مراقبت هاي ادغام يافته ناخوشيهاي کودکان بود. البته به قول دکتر دلاور موضوع تازه اي نيست بلکه نوع رويکردي که به مسئله سلامت کودکان دارد شايد نو باشد. نکته اي که به نظرم جالب است آنکه در طول سالهاي گذشته به طور دائم در چنين کارگاه هائي دوستان شرکت کرده اند و در مورد مباحث مختلفي که بويژه در مورد راه هاي ساده تر و کم خرج تر درمان کودکان وجلوگيري از مرگ ومير کودکاندر سنين ابتدائي عمر است صحبت شده است . اما به نظر مي رسد همين کارگاه امروز که گروه مخاطب خود را پزشکان عضو هئيت علمي دانشگاهها قرار داده بود نمي تواند موفقيت آميز باشد. چرا ؟ از نظر من مشکل را بايد در دانشگاه جستجو کرد . ؤيرا دانشگاه از زماني که در سال ۵۳ آن حرکت مثبت خود را که بعدها منجر به شکل گيري شبکه بهداشتي درماني کشور شد، انجام داد، ديگر هيچ حرکتي نداشته است تا در جريان سلامت جامعه بارز و قابل ارائه باشد. بنابراين دوستاني که هر از چند گاهي در ستاد وزارت خانه بود هاند با توجه به تمايلات و علاقمندي هاي خود برخي از دستورالعمل هاي سازمان جهاني بهداشت را گرفته و بيشتر هم از سر دلسوزي تلاش ميکنند تا پزشکان را در اين مسير همراه کنند که متاسفانه کمتر هم موفق مي شوند. بنابراين من تصور مي کنم راه حل را بايد در دانشگاه و گروه هاي تربيت کننده پزشکان جستجو کرد نه در برخي از افراد عضو هيات علمي و يا مديران و مسئوليني که هر از چند گاهي و با سرعت تغيير مي کنند. اميدوارم که چنين شود....