بارها و بارها برايم پيش آمده که از ديدن یک فرد دارای معلوليت شرمنده شده ام.ما عادت کردیم که با چشم ترحم به افراد دارای معلوليت نگاه کنيم ,چون فکر می کنیم که آنها ناتوان هستند, در حاليکه اگر عميقا بنگريم,می فهميم که خيلی اوقات , ما ناتوان تريم .توانائی فقط با داشتن دست , پا, چشم ويا گوش نیست , بلکه قدرت ساختن وپيش رفتن , قدرت مبارزه با مشکلات و تسليم نشدن است.وقتی ما ازآنچه که داريم , حداکثر استفاده را نمی کنيم, نمی توانيم بگوئيم که توانا هستيم.حالا به خودمان نگاه بياندازيم و صادقانه قضاوت کنيم که از آنچه که از سوی خداوند به ما عطا شده , چقدر استفاده کرده ايم؟! می توانستيم کجا باشيم و کجا هستيم؟! چی می شد انجام دهيم و نکرديم؟! ما معلولين هنرمند, خلاق , قهرمان و ... کم نداريم . حالا به آنها هم نگاهی بیاندازيد و ببينيم آنها می شد چگونه بمانند اما نماندند, و می شد چه بشوند اما چی شدند. يک بار ديگر صادقانه قضاوت کنِم که کداميک از ما بيشتر دارای معلوليت هستيم.