پيشكشي براي صادق

مطلب زير را از همشهری چهرشنبه نقل می کنم. جز تاسف چه ميتوان گفت . اميدوارم همکاران بهزيستی در اين موارد بيشتر تامل کنند...
" صادق ۹ ساله را به خاطر داريد كه دچار بيماري سندرم داون بود و دو خواهر و برادر بزرگتر از خود و مبتلا به همين بيماري داشت؟ تصوير زندگي صادق كوچولو كه در خانواده اي رنج كشيده بزرگ شده بود، مادر مهربان و دلسوزش را آزرده خاطر كرد. مادري كه وقتي از ۱۷ سال صبر و سكوت براي بزرگ كردن سه فرزند كم توان ذهني اش مي گويد، معصومانه اشك مي ريزد و مي گويد: (من هرگز نه با مرفين و نه با هيچ داروي ديگري كودكانم را ساكت نكرده ام.)
او از ۱۷ سال آبروداري و سكوت دربرابر مشكلاتش مي گويد و يادآور مي شود كه در اين مدت با كمك همسرش و به تنهايي بدون كمك هيچ سازمان خيريه يا رفاه اجتماعي، هر سه فرزند ناسازگارش را بزرگ كرده است.
مادر صادق زن شريف و صبوري است كه در فقدان يك سازمان هدفمند تامين اجتماعي، يكه و تنها ۳ كودك كم توان ذهني را بزرگ مي كند و حتي نامه او به رهبر معظم انقلاب كه منجر به دستور صريح ايشان براي پيگيري وضعيت اين خانواده شده بود، نتوانست سازمان نيم بند بهزيستي كشور را تكاني بدهد.
(به هر تقدير ما از اين خانواده محترم صميمانه پوزش مي خواهيم.) اين ادعاي رئيس بخش مركز... بود."