برای مهر

روزهائی در زندگی وجود دارند که هرگز فراموش شدنی نیستند . برخی از آنها فقط یک باررخ می دهند و برخی دیگر همیشگی هستند و هر سال تکرار آن ،یادآورزیبائی ؛ نشاط و مهر است. اول مهر ماه هر سال گوئی همه چیز رنگ و بوئی دیگر و تازه بخود می گیرد و این تکرار شیرین را همه ،هر ساله انتظار می کشیم. از آن روز که در اولین مهر ، مدرسه رفتنمان را درک کرده ایم، این شیرینی - و شاید برای برخی تلخی خوشمزه - در ذهنمان نقشی جاودان بسته است. شاید ازهمین رو باشد که اکثر افراد نام معلم کلاس اول خود را بخاطر دارند و این چیزی نیست جز همان شیرینی که در کلام مهر آمیز و محبت بی حد او خلاصه می شده است. نوشتن از مهر برای همه و بخصوص برا ی ما معلم ها شاید سخت باشد و گاه نیز آسان ، سهل و ممتنع است . قصد من هم امروز این بود که صبح وقتی در دانشکده بودم این یادداشت را بنویسم اما فشردگی برنامه ها تا همین موقع اجازه نداد و شاید خیلی از حرفائی که در نظر داشتم اینک بیادم نیاید . امروز هم صبحی متفاوت با دیگر روزها را مشاهده کردم . زیبائی و حرکت شوق آمیز کودکانی کلاس اولی و عجله آنان در رسیدن به مدرسه ، تا حضور دانشجویان سال اول در مرکز همایش های رازی دانشگاه که مراسمی را باید حضور می افتند ، حجم بیشترترافیک و تصادف های متعدد که در مسیر رخ داده بود - البته شکر خدا همه خسارتی و جزئی که مشخصا ناشی از عجله و شلوغی بود - حضور در اولین جلسه کلاس با دانشجویان جدید دوره کارشناسی ارشد واشتیاق خوبی که در آنها دیدم و خاطره دوست و برادر عزیزم مرحوم دکتر کاظمی که معلمی ارزنده بود ، بواقع امروز را برایم برجسته تراز روزهای دیگر ساخته بود . مهر با نام دلفریب خود بی جهت برای آغاز درس و محبت برگزیده نشده است که همچون بسیاری ا زانتخاب های ما ایرانیان با قصد مشخص و مطلوب انتخاب شده است و چه خوب که این شروع را با مهری درونی نسبت به هم دیگر آغاز کنیم وهر چه پلیدی و زشتی است را با تلاش برا ی کسب تقوا و اخلاق نیکو و حسنه از خود برانیم و چه زیباست که این مهر با رمضان تلاقی کرده است و ماهی بس بزرگ بر ما وارد می شود و بهتر بگویم ما بر آن وارد می شویم که در این مسیر درست می تواند یاریمان کند . بهانه خوبی است که یاد کنیم از رزمندگانی که در صحنه ای دفاع 8ساله افتخار آفریدند و جمعی از آنان اینک در نزد ما نیستند وبرخی دیگر نشانه هائی هستند که در کنار ما ، یادآور آن قهرمانی ها و دلاورمردی هایند. این برای ما که در حیطه توانبخشی هستیم مسئولیتی بزرگتر به همراه دارد چه بیش از دیگران هم برای بازگشت آنان به جامعه تلاش کرده ایم و هم باید بیش از دیگران در این مسیر قدم برداریم. با تبریک این ایام خجسته از همه دوستان در این ماه بزرگ التماس دعا دارم ، بیائید همدیگر را بیش از گذشته دعا کنیم...