خاطرم می آيد در دوره اولی که در بهزيستی بودم ( 71 - 74) ، در همان اواخر دوره اطلاع دادند که نمايشگاهی از نقاشی های دانش آموزان نابينا برپا شده است. به ديدن آثار رفتم . کارهای خوبی انجام شده بود و بويژه اثاری از مجسمه سازی هم وجود داشت. یه طور مشخص کارها حاصل زحمات مربی ارزنده آنان سرکار خانم سپهر بود.ايشان را بسيار علاثمند يافتم و تا همان زمان که در بهزيستی بودم سعی کردم تا از فعاليت های ايشان حمايت کنم. بعد از رفتن از بهزيستی و حتی در دوره اخير هم خبری از ايشان نداشتم تا ديروز که در ضميمه " چارديواری " روزنامه جام جم شاهد مصاحبه ای بودم که با وی انجام شده بود. يکی از سوتيتر های انتخاب شده برای اين مصاحبه را برايتان نقل می کنم تا به گوشه ای از کار بزرگ او پی ببريد " او رنگهای مختلف را با طعم و بوهای مختلف اختراع کرد تا نابينايان بتوانند نقاشی کنند". ملاحظه می کنيد؛ توصيه می کنم متن مصاحبه را هم در اينجا بخوانيد. برای ايشان آرزوی موفقيت بيش از پيش دارم....