زبان بدن

يکی از درس هائی را که در نيمسال جاری تدريس می کنم ، مهارتهای ارتباطی است . خب بديهی است در مورد ارتباطات سخن می گوئيم و روشهای بهبود آن. يکی از بخشهای خيلی جذاب در اين درس ، مبحث مهارتهای غيرکلامی يا غير بيانی است . بر اساس تحقيقات انجام شده به هنگام برقرای ارتباط تنها 7 درصد آن از طريق بيان و کلام برقرار ی شود و چيزی حدود 93 درصد از آن به مهارتهای غيرکلامی اختصاص دارد . متخصصين را عقيده بر اين است که در صورت وجود تناقض بين رقتار های غيرکلامی و کلام بيان شده از سوی فرد بايد رفتارهای غيرکلامی را درست دانست و بر اساس آن برخورد نمود . اين بواقع بر اهميت اين رفتار ها می افزايد. اما آنچه در اين مختصر گفته شد فقط طرح مسئله برای آشنائی با اين پديده شگرف بود . در يکی از کلاسها اشاره ای داشتم به يک ضرب المثل فارسی که به شکل زيبائی بر اين موضوع اشاره کرده است - هرچند ما در مباحث ارتباطی بسيار کم به اين موضوع در زمينه فرهنگی ايران پرداخته ايم - اما آن ضرب المثل :" دو صد گفته چون نيم کردار نيست " و ديگری اينکه : " چيزی که عيان است چه حاجت به بيان است " و دوستان دانشجو هم اضافه کردند : " رنگ رخساره حکايت کند از سر درون " و يا " قسم حضرت عباس را باور کنيم يا دم خروس را" . خب آيا شما هم می توانيأ ضرب المثلی بدان بيافزائيد....
اميدوارم بتوانم در آينده نزديک مجموعه ای از اسلايدها يا برخی از قسمتهای متن را در سايت قرار دهم . مطمئن هستم برای شما هم جذاب خواهد بود....