خود بينی و فردگرائی

در طول چند روز گذشته بواسطه برخی تعميرات ساختمانی حداقل با سه تيپ مختلف از افرادی که در امور ساختمانی مشغول فعاليت هستند روبرو بودم. نخست دونفر از نقاشان ساختمانی بودند که قرار بود محلهائی را رنگ بزنند. خب در طول کارانتقاداتی را که می توانستند در مورد فعاليت نقاش قبلی که حداقل 7 سال از عمر کارش می گذشت عنوان کردند. و اينکه خلاصه خوب کار نشده ، زيرسازی آن مشکل دارد و بايد چنين و چنان کار می شد. نوبت رسيد به گروهی که می بايد قسمت هائی از آن محل را به زيور کاغذ ديواری می آراستند . خب اينها هم معمولا در کار نقاشی هم ورود دارند وحتما" خود را صاحب نظر می دانند. در حين کار چند بار صحبت همين نقاش چند روز قبل پيش آمد که ای وای اين چگونه رنگ زدنی است و چرا فلان کاريا بهمان عمل را انجام نداده و کار خوبی انجام نشده است.بعد از آن نوبت به يک نصاب رسيد که برای کنار ديوار ها قرنيز چوبی نصب می کرد. تصور می کنيد چه گفت . چند نقطه از کاغد ها که نصب شده بود را نشان می داد و گفت :" بايد بگويم که بخوبی کاغذ ها را نصب نکرده اند و بايد ابتدا چه می کردند و بعد هم چه و...". اما آنچه من می ديدم اين بود که همه آنها حق داشتند وحق هم نداشتند ؛ بدين صورت که درست است که اشکالاتی وجود داشت اما دوستان به اين نکته نمی نگريستند که مگر اين نقاط چند درصد از کل ماجراست. به هر صورت در کار بهترين نمونه اين افراد هم می توان ايراداتی قرار داد ، اما مهم اين است که ميزان ايرادات چه مقدار است و آيا اساسی هستند يا خير؟ خب اين وضعيت و رفتار نه تنها در بين اين اقشار از جامعه به وفور ديده می شود بلکه اگر کمی دقت کنيم در بين دوستان تحصيلکرده هم فراوان است. هرگز يادم نمی رود که بارها شاهد بوده ام در کلينکهای مختلف که دوستان در مورد نوع تشخيص و درمان های انجام شده از سوی پزشک و يا درمانگران مختلف چگونه قضاوت کرده اند و در حضور بيمار کل اقدامات انجام شده را نفی کرد اند. به نظرم می رسد اين رفتاری بدور از شان انسانی و مغاير نظام فرهنگی جامعه است و می بايد تلاش کنيم تا انرا از صحنه زندگی خود و جامعه بزدائيم. نقطه کليدی در اين ماجرا همانا خود بينی و عدم تحمل نظرات و کارهای ديگران است . بايد با سعه صدر و گشاد هروئی با کارهای افراد برخورد کرد و در صورت نياز به انتفاد و نه تخطئه پرداخت . و چنين باد...