عوامی گری يا مردمی بودن

ديروز برای ملاقات با يکی از مسئولين استان تهران به اتفاق رئیس محترم دانشگاه عازم محل کار ايشان شديم. خب هنوز نرسيده بودند ومجبور شديم به همراه عده ای ديگر در سالن جلسات که تقريبا بزرگ و مناسب هم بود منتظر شويم. تصورم اين بود که ايشان هم به آن سالن خواهند آمد. اما بعداز مدتی گفتند برای ملاقات به اتاق ديگری بايد رفت. به سمت آن اتاق در طبقه بالاتر رفتيم. اتاقی در حدود 24 متر که فرش شده بود و فرد ملاقات شونده هم آنجا نشسته بودند. اين جمع هم بايد بعد از درآوردن کفشها وارد شوند و بعد از تبريک سال نو بنشينند. خب اين کار هم انجام شد و چند دقيقه ای نگذشته بود و هنوز پذيرائی هم انجام نشده بود که گروه ديگری آمدند و طبيعی است که از نظر جا دچار مشکل شدند و به صورتی فشرده افراد درکنار هم نشستند. يکی از آقايان گفت اگر به شکل مسجدی پشت سرهم بنشينيد، مشکل حل می شود. واقعا هرچه فکر کردم دليل اين روش را بفهمم عقلم نرسيد جز اينکه همانطور که شايد قبلا هم گفته ام احساس مي کنم برخی از آقايان اين احساس را دارند که هرچه عوامانه تر عمل کنند مردمی ترند و مردمی بودن هم یعني همين رفتار های عوامانه . از خودم پرسيدم که آيا ايشان در طول سال هميشه در همين محل از ميهمانانش استقبال و پذيرائی می کند ؟ البته که جواب منفی است . پس امروز چه شده است ؟ آيا جز اين است که امروز بار عام است و افراد بيشتری خواهند آمد و بيشتر از ما و اين مردمی بودن ما تعريف خواهند کرد؟ خداوند ما را از شر شيطان نفس رها کند .