در و تب

امشب خدمت دو تن از دوستان بودیم و صحبت مفصلی داشتیم. در میان صحبت ها به ضرورت آوردن مثال برای تائید گفته ها ، یادی کردم از یکی از استادن بزرگوارم در دوره ای که فیزیوتراپی می خواندم. دکتر پورسینا در آن زمان درس نورولوژی را برایمان می گفتند . از کلاس ایشان نکات خوبی بیاد دارم که برخی اوقات هنوز هم به ضرورت استفاده می کنم . مثالهایی که از بیماران مبتلا می زندند هنوز هم بیاد دارم ، البته برخی از آنها را. امشب هم یکی از جملات ایشان را بخاطر آوردم و استفاده کردم . یادم هست که می گفتند " تب " و " درد " از جمله نعمت های بزرگ برای بشر هستند که خداوندآنها را در وجود آدمی به ودیعه گذاشته است. این دو علامت اساسی نقش تعیین کننده و بزرگی برای سلامتی انسان دارند. تب معمولا نشانه ای است از عفونت در بدن و درد نیز علامتی است از وجود یک اختلال یا مشکل که در نقطه ای از بدن که فرد را آگاه می سازد. به دوستان عرض کردم که اگر این دو علامت را دقت کنیم بسیار زود به فکر چاره می افتیم و مثلا به پزشک مراجعه می شود . اما مشکل زمانی است که با بی توجهی از آن ها عبور کنیم. در مورد خودرو هم چنین است اگر به صداهایی که غیر معمول هستند توجه شود می توان با مراجعه به موقع از خسارت بعدی جلوگیری نمود. اما مشکل وقتی است که این گونه علامت ها را نبینیم یا نشنویم یا عمدا" بدانها توجه نکنیم. صحبت بر این موضوع است که این علامت ها تنها در مورد خودرو یا بدن آدمی نیست بلکه در زندگی های شخصی هریک از ما هم ممکن است گه گاه مسائلی رخ دهد که دقت در آنها می تواند به مثابه همان علامت باشد که ممکن است خطرناک باشد و مشکلات بعدی را برایمان بدنبال داشته باشد. باید با کوچکترین علامت غیر معمول به سرعت بدنبال چاره و راه درمان گشت. در غیر اینصورت حکایت بیماری سرطان در جوامعی مثل ما می شود که می بینید اغلب می گویند فلانی دوماه پیش گفتند سرطان دارد و امروز فوت کرد در حالیکه توجه ندارند که او مدتها بود هاست که مبتلا بود و بیماری او 80 تا 90 درصد پیشرفت داشته و بعد تشخیص داده شده است و بدیهی است کار زیادی برا ی او نمی توانسته انجام گیرد. اگر همچون کشورهای پیشرفته این تشخیص به هنگامی که پیشرفت بیماری حدود 20 در صد بود انجام می گرفت ، حتما کار به مراتب بهتر برای بیمار پیش می رفت. خب بیشتر در اطرافمان دقت کنیم خواه بدن ، خواه محیط اداری ، خواه جامعه کوچک یا بزرک اطرافمان و خواه زندگی شخصی....