معلم اولم

امروز مصادف با سالروز درگذشت پدرم بود. سال ۶۴ بعد از حدود ۸ ماه که مادر از میانمان پر کشیده بود ، او هم به دیار باقی شتافت. بواقع تصور چنین رنجی آن هم در مدت کوتاه بسیار شکننده است ، اما لطف و عنایت حضرت حق در صبری که عطا میکند و تحمل مصیبت را امکان پذیر می ساز، یاریمان کرد. از این فرصت استفاده کنم و یاد کنم از آنان که معلم اولم بودند و هر آنچه دارم از ایشان است. نباید هیچگاه از نقشی که والدین در حیطه آموزش آدمی ایفا می کنند غافل شد، هر چند اغلب این موضوع فراموش می شود. این روزها بواسطه اشتغال والدین که معمولا هر دو به نوعی مشغول کار و فعالیت هستند ، این حیطه بیشتر به بخش دیگری - معمولا مهد کودک، تلویزیون و... ـ سپرده شده است. نهادهای فرهنگی و آموزشی هم به راحتی از کنار این موضوع می گذرند و سهم کمی را به آموزش والدین برای برخورد بهتر با فرزندان خود اختصاص میدهد .
اما آنچه بخاطر می آورم نقش مهمی است که آن روزها والدین در این زمینه داشتند. تعبیر معلم اول به درستی می تواند درمورد والدین بکار گرفته شود . هر چند آن روزها آموزش بسیار دیرتر از امروز آغاز میشد اما به نظرم نقش خود را - اعم از مثبت یا منفی - به خوبی ایفا می نمود. البته آن روزها والدین به اندازه امروز با تکالیف درسی فرزندان درگیر نبودند. به نظر می رسد در سالهای اخیر والدین بیشتر درگیر مدرسه هستند. تعبیر یکی از همکاران این بود که گویا این والدین هستند که بیشتر مخاطب آموزش و پرورش هستند تا دانش آموزان... ولی باز هم بر این نکته تاکید میکنم که تاثیر رفتارهای والدین در شکل گیری شخصیت کودک غیر قابل انکار است. از این منظر است که آموزش والدین می تواند به عنوان یک عنصر مهم در آموزش و پرورش مورد عنایت قرار گیرد . آن چیزی که انتظار می رفت انجمن اولیاء و مربیان بتواند نقش خود را در آن ایفا کند که هرگز اینگونه نشد.
به هرحال لازم می دانم از والدینم به عنوان اولین معلم و مربی خود یاد کنم و خداوند را شاکر باشم که مرا به راهی هدایت نمود که آنها هم انشااله راضی هستند...