و تو ای حسین

و اما تو ای حسین!

با تو چه بگویم؟

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هائل.

و تو ای چراغ راه! ای کشتی نجات!

ای خونی که از آن نقطه صحرا ، جاودان می طپی و میجوشی و در بستر زمان جاری هستی و بر همه نسلها میگذری و از زمین حاصل خیز راستی را سیراب خون میکنی و بذر شایسته را در زیر خاک میشکافی و میشکوفانی و نهال تشنه ای را به برگ و بار و خرمی مینشانی.

آه. آری! ای آموزگار بزرگ شهادت!

برقی از آن نور را بر این شبستان سیاه و نومید ما بیفکن.

قطره ای از آن خون را در بستر خشکیده و نیم مرده ما جاری ساز.

و کفی از آتش آن صحرای آتش خیز را به این زمستان سرد و فسرده ما بدم.

ای که مرگ سرخ را برگزیدی تا عاشقانت را از مرگ سیاه برهانی.

تا با هر قطره خونت ملتی را حیات بخشی و تاریخی را به تپش آری و کالبد مرده و فسرده عهدی را گرم کنی و بدان جوشش و خروش و زندگی و عشق و امید دهی.

ایمان ما، ملت ما، تاریخ فردای ما، کالبد مرده ی زمان ما، به تو و خون تو محتاج است.

از نیایش های دکترعلی شریعتی ...