کنگره هفدهم فیزیوتراپی هم امروز افتتاح شد . همه ما فیزیوتراپیست ها به نوعی به این دهه آخر اردیبهشت ماه عادت کرده ایم، که به سالن وزارت کار در تقاطع ولیعصر و چمران برویم و یاران و دوستان قدیم وجدید را تجدید دیدار کنیم و چند سخنرانی هم بشنویم و... به هر صورت سنتی است حسنه که هرکس به اندازه کفایت خود از آن برداشت می کند. البته سخن هرساله ما در این مورد که محل برگزاری دیگر شایسته اندازه های کنگره نیست هنوز هم بر زبانمان جاری است اما دوستان انجمن هنوز هم بر حرف خود هستند و محل را به مکانی بزرگتر و در شان کنگره هدایت نکرده و نمی دانم چند سال دیگر نخواهند کرد... امسال خانم باربارا مایر از هیات مدیره کنفدراسیون جهانی فیزیوتراپی هم به کنگره آمده بودند که نکته مهمی بود. البته گویا چند نفر هم با هزینه خود ازکشورهای دیگر آمده بودند . باز هم آغاز برنامه با تاخیر بود وبعد صوت دلنشین فیزیوتراپیست محسن موسوی استاد برجسته قرآن طنین انداز شد. فیزیوتراپیست مرتضی حیدری مجری مراسم بود و نکته مهم افتتاحیه قدردانی از فیزیوتراپیست های برگزیده در سال 1383 بود که با اهدا نشان عالی انجمن صورت گرفت. دیدار دوستان قدیمی و همکلاسی ها بار دیگر خاطره آن روزهای خوب و صمیمی را برایم زنده کرد.. اما امسال جای خالی دوست عزیزم دکتر کاظمی خالی بود و از مرتضی حیدری خواستم که یادش را پاس دارد که چنین کرد. .. آرزو می کنم جامعه فیزیوتراپیست های ایرانی قدر و منزلت خود را بدانند و به خدمت ارزنده ای که به مردم این دیار ارائه می کنند و تعهد بدانان همیشه پایدار بمانند...
